Obóz treningowy DAR na Mazurach - sierpień 2011
tekst i zdjęcia: DAR
Świętajno od pierwszego dnia rozpieszczało nas pogodowo wyjątkowo, a i warunki terenowe są tutaj wyśmienite. Czas płynie szybko (o rany, to już jutro czwartek, a wydaje się, że przyjechaliśmy dopiero wczoraj), a wszystko na styk. Przed śniadaniem poranny rozruch (trucht do lasu, ćwiczenia na pomoście i krótka kąpiel orzeźwiająca w jeziorze). Jeszcze mokrzy lecimy na śniadanie. Krótki odpocz i na rower, albo znów do jeziora na jakieś dłuższe wypływanie. Ledwo obeschniemy na leżaku biegiem na obiad. Zaleganie poobiednie maksymalnie 1,5 h, żeby wyrobić się z popołudniowym treningiem w okienku między obiadem i kolacją. Na posiłek znów wpadamy do sali jadalnej lekko wilgotni po kąpieli w jeziorze wieńczącej bieganie, albo rower, albo rower łączony z bieganiem. Wieczorem jedyna atrakcja to uzupełnienie dzienniczka treningowego, sprawdzenie prognozy pogody, rzut oka na plan dnia następnego i oczy same się zamykają.
A w treningach dziś był lajcik: tylko dwa treningi. Ten poranny to taki rozruch przed śniadaniem, to w zasadzie się nie liczy, nawet godziny lekcyjnej nie trwał i więcej było stania na pomoście (czasem na jednej nodze, bo druga oparta o ławeczkę odpoczywała, albo odwrotnie) niż treningowania się. Za to po śniadaniu niezbyt obfitym (po bułce wzięliśmy na wynos w kieszonkę rowerowej koszulki) złapaliśmy nasze bydło rogate i dalejże przemierzać mazurskie asfalty. Kierowcy tutaj uprzejmi, szerokim łukiem omijają poruszających się wolniej od nich jednośladowców, czasem nawet przed zakrętem czekają i jadą naszym tempem aby wyminąć w dogodnym miejscu. Nie ma spychania do rowu, żadnego trąbienia (no chyba, że zbłąkany turysta z mazowieckich równin nagle poczuje w sobie zew wyprzedzania po podwójnej ciągłej, ale na razie mieliśmy tylko jeden taki odosobniony przypadek).
Rowerowa wycieczka dostarczyła nam nowych wrażeń, bo wybraliśmy inną trasę, bardziej na południe: Świętajno, Jerutki, Lipowiec (tutaj zrobiliśmy sobie "czasówkę" na 3 km odmierzonej co 500 m trasie kończącej się tuż pod bramą jednostki wojskowej - widać, że WP specjalizuje się w biegach na 3000 m) i dalej Orzeszki i Klon, a po drodze minęliśmy tablicę kierunkową z napisem "Kiełbasy 2". Nazwy mijanych wiosek jakoś tak wymusiły miejsce na popas i kupiliśmy sobie w lokalnym sklepie lody po 60 groszy za sztukę (bułeczki z szynką wg przepisu tompoza zjedliśmy po czasówce w Lipowcu). W Rozogach skręciliśmy w złą drogę (nr 53 na Szczytno), ale Darek szybko zorientował się i zawróciliśmy na drogę 59 do Spychowa. Całość 82 km w 3 h.
Jutro zaś będziemy sprawdzać co w lesie piszczy i przetestujemy temperaturę jeziora. Da się spokojnie pływać bez pianek więc nie musimy w nich nocować przed porannym pływaniem.
Po porannym pływaniu szybka zmiana T1 na rower, mała wycieczka na trasie Kolonia-Świętajno-Piasutno i jeszcze kawałek przez las do skrzyżowania, nawrotka i powrót tą samą trasą. Kolejna zmiana, czyli T2 i gotowi do biegu start na 40-minutową przebieżkę po puszczy. Tak oto w Raciborzu nad Świętajnem rozegrany został II Świętajno Triathlon Rodzinny. Tradycję zapoczątkowaliśmy dokładnie rok temu, wówczas w składzie trzyosobowym: Darek, Adam i Renata. W tym roku tylko we dwójkę, ale zabawa była równie fajna i dzielnie stawiliśmy czoło wyzwaniu. Popłynęliśmy zatem na drugi brzeg jeziora, po dotknięciu pomostu wróciliśmy na naszą plażę, aby tam wybiec z wody, obiec dookoła ustawiony na brzegu leżak, wbiec do wody i pokonać jeszcze raz tę samą trasę pływacką. Na pływaniu Darek wygrał zdecydowanie, bo zanim ja skończyłam drugą pętlę, on zdążył uciąć pogawędkę z młodym człowiekiem, który wiedział co to jest triathlon i nawet słyszał o Suszu i Ironmanie (rzadkośc gatunkowa, więc tym bardziej się chwali). Pobiegliśmy już razem do strefy zmian, usytuowanej tym razem pod tarasem. Tam czekały na nas rowery. Założyliśmy buty kolarskie i kaski i pojechaliśmy znaną trasą: Kolonia-Świętajno-Piasutno i dalej przez las aż do drogi nr 58. Tam zrobiliśmy nawrotkę i wróciliśmy do Racibora. T2 była szybka, wystarczyło odstawić rowery, zamienić buty na biegowe i kask na czapeczkę z daszkiem. Początek biegu ciężki, potem nogi coraz bardziej się rozkręcały ale skończyliśmy po 40 min biegu. Teraz zaczęła się najprzyjemniejsza część całego tego zamieszania: wprost z biegania weszliśmy do jeziora ochłodzić rozgrzane biegiem ciała, a potem mieliśmy jeszcze pół godziny na leżakach schnąc na słońcu.
Wyniki: nikt nie wygrał, ale Darek miał krótszy czas od mojego ;)
Tegoroczny dystans naszego triathlonu był nieco krótszy niż w ubiegłym roku, ale na tym polega urok tej zabawy, że możemy go sobie dowolnie modyfikować w zależności od potrzeb. Druga fajna sprawa to nagrody: rok temu były to wysokogatunkowe lody, w tym roku kefir z dużą zawartością białka, a małą tłuszczu. No, coż nie ma co ukrywać, że w miarę upływu dni i miesięcy, trzeba bardziej liczyć kalorie, nawet jak się ich spala więcej niż przeciętni urlopowicze.
Wczoraj zrobiliśmy eksperyment polegający na pomiarze ilości kcal podczas wszystkich sesji treningowych. Najmniej wyszło podczas ćwiczeń w sali fitnes. Moje tętno podskoczyło max do 130-135 podczas rozgrzewki ze skakanką i wtedy zegarek drgnął do 80 kcal. Potem nic się nie działo podczas pracy z gumami i hantelkami (ramiona i barki), ale jeszcze przysiady ruszyły "spalanie" bo tętno było w okolicy 100 ud./min. Na brzuszkach znów cisza, a rozciąganie to wiadomo, że już nic się nie będzie działo z sercem. Ostatecznie mój osiąg to 87 kcal na godzinę ćwiczeń. Darek miał mniej, bo tylko 10 kcal, ale nie zrobił takiej intensywnej rozgrzewki. Dziwne, bo jak wyszliśmy z sali to czuliśmy się jednak zmęczeni.
Gdy dziś biegaliśmy o świcie po lasach to na polanie w wysokich trawach takich szarych, pokrytych rosą pajęczyn było tysiące. No, może nie były aż takie szare, bo przez mgłę zaczęło przeświecać słońce i zrobiło się zaraz kolorowo. Dobrze, że pobiegliśmy przed śniadaniem, potem zrobiło się za ciepło na bieganie. A my wtedy sprytnie udawaliśmy na leżaczkach plażowiczów i wystawialiśmy swoje ciała dając im odpocząć po 19 km porannym zwiedzaniu lasów. A było co podziwiać, bo co chwila na naszej trasie wyłaniał się z krzaków porośnięty mchem bunkier lub jego pozostałości, jakieś betonowe płyty, włazy i niekończące się wokół sieci okopów. Ale największe wrażenie zrobił na nas ciągnący się przez cały las i bardzo głęboki (na 3 m) rów przeciwczołgowy, który mijaliśmy dwa razy. A to tylko pobieżne i w biegu oglądanie śladów przeszłości stanowiącej o militarnej randze tego regionu z czasów I i II w.ś.
