imprezy:
02-03.10.2010
zdjęcia: DAR
Tydzień przed tym maratonem zrobiliśmy z Darkiem rowerowy przejazd odcinka trasy , który pokonywać będziemy nocą. To tak dla porównania tego co widać na mapie z obrazami rzeczywistości. Zdecydowaną część puszczańskich tras obiegaliśmy już nie raz podczas wielu naszych wycieczek biegowych, więc było to bardziej takie przypomnienie i złożenie w jedną całość znanych fragmentów. Ładna słoneczna pogoda i udany wypad na rowerach spowodował, że zaczęliśmy się skłaniać ku dystansowi 75 km. Zresztą Pit, który też się zapisał na maraton argumentował, że jak skończymy po 50 km to będzie dopiero rano i mając przed sobą jeszcze cały dzień spokojnie możemy spróbować iść dalej. OK. przekonało nas to. No i jeszcze ma być Janek z psami. Jak Pit i Janek idą na 75 km to i my decydujemy się na tę wycieczkę. Jak to mówią: dla dobrego towarzystwa to i Cygan dał się powiesić.
W tygodniu poprzedzającym start maratonu zrobiliśmy dwa treningi polegające na połączeniu biegania z szybkim chodzeniem. Przy okazji testowaliśmy nasze dawno nie używane lampki oraz nowo zakupione ochraniacze na buty. Wiadomo trasy w lesie bywają uciążliwe i trzeba być przygotowanym do terenowych warunków. Odkurzyliśmy nasze wysłużone plecaki biegowe z camelbackami i zrobiliśmy przegląd garderoby biegowej odłożonej na półkę z napisem „na zimę” oraz dokonaliśmy wyboru spośród odłożonych na specjalne okazje sprawdzonej pary skarpetek. Mała rzecz, ale bardzo ważna. Na koniec pożyczamy od henleya jego wypasioną czołówkę, którą nam zawsze imponował w lesie podczas wspólnego biegania po Maryśce. Za radą Kaziga, znanego uczestnika wielu rajdów przygodowych i biegów na orientację, czytamy ponownie dokładnie mapę, przyswajamy na pamięć opis trasy i wreszcie przychodzi ten dzień. Opracowujemy jeszcze z Jeffersonem, który ma zamiar startować na 100 km logistykę tego przedsięwzięcia. Start i mety poszczególnych odcinków są w innych miejscach, więc trzeba wszystko dobrze przemyśleć. Gdy już wszystko jest dopięte na ostatni guzik Darek pyta mnie czy może jednak byśmy nie spróbowali zaatakować tę setkę. Na to pytanie tylko czekałam, ale nie chciałam wcześniej głośno mówić o czym myślę już od dwóch dni. Fajnie, że zapytał. Ucieszyłam się, bo mieliśmy „zgodę w narodzie” w temacie wyboru dystansu.
Spotykamy się o 23:00 z Jeffersonem na ostatniej stacji metra Młociny. Czekamy kilka minut na zamówioną taksówkę, którą dojeżdżamy do Dziekanowa Leśnego. Trochę nie wiedzieliśmy jak mamy wytłumaczyć taksówkarzowi, że my potrzebujemy pod kamień Zboińskiego, ale w końcu udało się dojechać na miejsce. Dojście do kamienia zajęło nam parę minut. Z daleka było widać już kilka latarek zmierzających w tym samym kierunku.
Po ostatnich czterech dniach niekończących się opadów deszczu przeplatanych mżawkami spodziewaliśmy się większego błota na pierwszym odcinku dość podmokłych terenów, ale nie było tak źle. Było za to dosyć chłodno, dlatego dla rozgrzania się zaczęliśmy i my truchtać. Przed nami Pit z Jeffem, którzy od czasu do czasu przechodzili do szybszego marszu. Trzymaliśmy się bardzo blisko ich, choć odchodzili nam podczas części marszowych. Wiedzieliśmy, że Pit chodzi bardzo szybko, nie znaliśmy natomiast możliwości Jeffa. Czyżby trenował chód sportowy? Ależ on szybko szedł. W zasadzie to musieliśmy cały czas truchtać albo biec aby dotrzymać mu kroku. Ale sił było dużo, czuliśmy się dobrze. Nie mieliśmy żadnych problemów z trasą gdyż poruszaliśmy się cały czas znakowanymi szlakami: zielonym i czerwonym. Do tego doszły dodatkowe oznaczenia trasy jutrzejszego maratonu rowerowego Mazovia mtb. W pewnym momencie zobaczyliśmy z oddali kilka mocno świecących na dwóch wysokościach punktów. To z naprzeciwka wracała grupa rowerzystów, która podobnie jak my była zdziwiona obecnością w puszczy tylu ludzi z latarkami w środku nocy. Widok był naprawdę imponujący i nieco zabawny dla obu stron. Pozdrowiliśmy się i ruszyliśmy dalej. Na pierwszym punkcie kontrolnym w Roztoce zameldowaliśmy się po 2 h 22 min. Poszliśmy naprawdę ostro zważywszy, że to dopiero pierwsze 17 km.
Cały czas w składzie czteroosobowym kontynuowaliśmy marszobieg. Najpierw zielonymi znakami do Babskiej Górki. Tam o mały włos nie zgubilibyśmy szlaku, ale w ostatniej chwili zauważyliśmy innych uczestników i skręciliśmy za nimi. Potem był fragment przez rezerwat Żurawiowe, który pamiętałam z wycieczki rowerem bo rosły tam metrowe pokrzywy. Teraz jednak nie pokrzywy były główną atrakcją tego odcinka, ale księżyc, który na bezchmurnym niebie był bardzo dobrze widoczny. Wyglądał jak przewrócona na bok łódka i sprawiał wrażenie zawadiackiego.
Na skrzyżowaniu szlaków odbiliśmy w żółty, a potem był fragment polną drogą wśród mgieł. Tutaj zaczęliśmy znów biec i dogoniliśmy dwoje innych biegnących, w tym Agnieszkę, którą Pit znał z poprzednich edycji maratonu. W pewnym momencie ślad z Garmina Jeffersona chciał nas wpakować na łąkę, ale pobiegliśmy dalej prosto drogą, która wyprowadziła nas wprost na asfalt. Maszerowaliśmy dziarsko w kierunku Górek podziwiając rozgwieżdżone do granic niemożliwości niebo. Takiej ilości gwiazd, to nawet z czasów obozów harcerskich i nocnych wędrówek po Bieszczadach nie pamiętałam. Co chwila gapiłam się w niebo nie mogąc wyjść z podziwu co to za cuda dzieją się nad naszymi głowami.
Asfaltowy odcinek szybko się jednak skończył i trzeba było skupić się na patrzeniu się pod nogi i wypatrywaniu niebieskich znaczków na drzewach. Poza małym poślizgnięciem na początku (przejście równolegle biegnącą drogą przez Cisowe) nie było to trudne, bo potem poruszaliśmy się cały czas prosto Kromonowską Drogą aż do parkingu w Piaskach Królewskich. Tam był usytuowany drugi punkt kontrolny. Z głośnika cichutko pobrzmiewały wędrowne pieśni, a organizatorzy opowiadali sobie jakieś historie z wypraw, przy okazji wpisując godziny przyjścia uczestników. Część osób odpoczywała, reszta szła dalej. My nie robimy żadnej przerwy i znów zagłębiamy się w las.
Przez chwilę nie udaje się nam odnaleźć szlaku, ale wiemy, że idziemy w dobrym kierunku. Drogę wyznacza zresztą widoczny nasyp nieczynnej kolei. Dogania nas kilkoro osób. Wokół błyskają latarki, jest ekscytująco. Biegniemy i wreszcie natrafiamy na żółty szlak rowerowy, w który mamy skręcić. Idziemy jeszcze przez las, ale z minuty na minutę widać, że niebo robi się coraz jaśniejsze. Słychać śpiew ptaków. W zasadzie są to pojedyncze głosy, ale wyraźnie wskazujące, że za chwilę będzie świtać. Trochę to dziwne, że w październiku słychać śpiewające ptaki, bo bardziej mi się to kojarzyło z wiosną, ale widocznie jesienią jest tak samo, tylko w słabszym wydaniu.
Dochodzimy do kanału Łasica i idziemy zarośniętą drogą o dumnej nazwie Trakt Napoleoński. Mam wrażenie, że coraz bardziej odpływam. Nie jestem w stanie iść szybciej, czuję się senna. Od czasu do czasu pytam Darka czy dobrze idziemy, choć wiem, że nie mogliśmy zabłądzić bo droga idzie cały czas prosto. Dłuży mi się okropnie. Wypijam żel żeby nieco się pobudzić, potem zjadam kawałek batonika węglowodanowego. Nadal idziemy dość wolno i nie jestem w stanie iść szybciej. Darek co jakiś czas ogląda się, zatrzymuje się i czeka na mnie. Wyprzedza nas człowiek w kraciastej koszuli, dżinsach i z dużym plecakiem. Potem dwóch kolesi z kijkami, którzy mają wyraźnie więcej sił, bo jeden z nich nawet podbiega. Wreszcie jesteśmy na czerwonym szlaku przed Roztoką. Jakoś dziwnie nabieram większego wigoru. Dziwnie, bo tutaj teren jest trudniejszy, jest kilka przewyższeń, ale może dlatego łatwiej się idzie, że nie jest monotonnie. Mijamy spacerowiczów, którzy wybrali się licznie na przechadzki po lesie. Przechodzimy na drugą stronę szosy i znów idziemy czerwonym szlakiem po znanej trasie. Oznakowania Mazovii jeszcze wiszą, ale rowerzystów z numerami startowymi nie widzieliśmy. Za to kilka osób wybrało się na przejażdżki rowerem w tej okolicy.
Na Truskawskiej Drodze jest jedna przeszkoda do pokonania w postaci przejścia po gałęziach. Przypominamy sobie to miejsce z Biegu Truskawki - to tutaj kilku biegaczy wpadło do wody próbując obejść przeszkodę lasem. Zmęczenie powoduje, że Darek traci na moment równowagę i wpada jedną nogą do wody. Na szczęście do końca trasy już niewiele, więc jakoś wytrzyma. Ja przez przeszkodę wodną przechodzę suchą stopą bo mam pomoc w postaci ramienia Darka.
Jedziemy do Warszawy odwożeni przez tatę Pita samochodem. Mieliśmy co prawda ze sobą bilety autobusowe dla strefy 2, bo byliśmy przygotowani na ewentualność powrotu podmiejskim autobusem, ale dzięki temu, że Pit na nas poczekał na mecie, komfort powrotu zwiększył się bardziej i w domu byliśmy błyskawicznie. Jeszcze tylko gorący prysznic i do łóżka. Marzenie o „setce” spełniło się, można było iść spać.
Garść statystyki w ujęciu km – czas od startu:
PK 1 (Roztoka): 17,3 km – 2:22
PK 2 (Piaski Królewskie): 36 km – 5:06
Meta 50 km (Lasocin szkoła): 50 km – 6:53
PK 3 (Zamość): 67 km – 9:40
Meta 75 km (Górki szkoła): 75 km – 11:33
Meta 100 km (Izabelin dyrekcja KPN): 101 km – 17:04